0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
190
Okunma
sanki o bende ölmüş
bomboşum kendi varlığımda
bir ateşti ve söndü kuşku yok
boşluğa bakan penceremde
ayak sesi yok
oysa sen beni yaşamıştın
bir gölge gibi eğilmiştin yüzüme
dolamıştın boynuma urganı
kim bilebilirdi
güçsüz çırpınışlarımı
sanki gece,karanlık elleriyle
ruhumu alıp gitti
ben nereye soruyorum
uzaklaşıyor aksanı yitik
belki sağır bir tutsağın sesi
nasıl ayrılırlarsa insan kendinden
sonsuz’a varmak ilahi kader
dünya ne ki dipsizlikte
uyanmak yok kayıtsızlık mabetinden
08 ağustos 2025
