Aylardan eylül, akşamın vaktindeyim.

Güneş ufukta batmak üzere,

Ben eve geç kalmıştım.

Hızlı adımlarla ilerliyordum,
Hava kararmadan yetişmeliyim eve.

Yavaştan yağmurda başlamıştı,

Şemsiyemi açtım…
Elimdeki ekmeğin, bir kısmını böldüm.

Duvar dibinde kıvrılmış yatan,

Yavru köpeğe verdim.

Biraz okşadım, sevdim.

Sonra, sonra yoluma devam ettim.

Karşımdan, bir adam geliyordu,

Saçı sakalı birbirine karışmış.

Yılların yorgunluğu, yüzünden akıyor.

Üstü başı perişan.

Birazda hasta gibiydi sanki,

Yada bana öyle geldi.

Her adımda, aramızdaki mesafe,
Kapanıyordu.

Yaklasiyordum ona,
Bir kaç metre,
kalmıştı aramızda.

Sadece bir kaç metre.

Başımı kaldırdım, göz göze geldik.

Olduğum yerde kaldım.

Oda, benden farklı değildi…
Bir süre o şekilde kaldık.

Sonra, başını öne eğdi ve,

Yürümeye devam etti.

Yanımdan geçerken, nasılsın dedim,

Kısık bir ses tonuyla, nasılsın.

Durdu: Birine benzettiniz sanırım dedi?


Evet dedim, evet birine benzettim,

Çok sevdiğim birine.

İsteseydi, ömrümü uğruna feda edeceğim,

Birine benzettim dedim.

Bir süre sustu, ve sonra ne oldu ona?

Yanlış anlamayın, sadece merak ettim,
Dedi, sadece merak ettim.


Vefasızın biriydi, bir açıklama yapmadan,

Çekip gitdi dedim…

Zor anlaşılır kısık bir sesle,

Belki mecbur kalmıştır.

Başka bir çaresi yoktur dedi.

Derin bir nefes aldım ve sonra,

Unuttun mu beni dedim?

Gerçekten unuttun mu?

Bir süre öylece kaldık, sustu sustuk.

Sonra, yavaşça döndü yüzünü.

Gözleri dolu dolu.

Nasıl tanıdın beni?

Uzun yıllar geçti aradan.

Ben bile aynaya baktığımda,

Tanımıyorum kendimi.

Sen nasıl tanıdın beni, nasıl ha?

Usulca elini tuttum.

Kalbim bedenimden bağımsız,

Yerinden çıkacak sanki.

Gözlerin dedim,

Gözlerin hiç değişmemiş.

Hâlâ aynı bakıyor, ilk gün ki gibi.

Evet aynı bakıyor, çünkü bu gözler,

Hâlâ sana aşık.

Hâlâ seni, her şeyden çok seviyor dedi…



Peki neden dedim, neden gittin?

Neden bıraktın beni?

Bir süre hiç konusmadan sadece baktı,
Yüzüme…

Sonra, evlendin sanırım,

Çocuklarında vardır.

Mutlu musun peki dedi, mutlu musun...

Derin bir nefes aldım,

Hayır, hiç evlenmedim ben,

Sen varsın nasıl evleneyim ki dedim…

Nasıl yani ben yoktum, gittim,

Seni terkettim, unuttun mu dedi…



Giden sadece bedenindi dedim.

Ruhun hep benimleydi.
Ben yıllardır seninle yaşıyorum.

Beraber suladık,

Bahçenizde ki çiçekleri.

Akşamüstü, verandada,

Kahvemizi yudumladık keyifle.
Yemek yapıyoruz birlikte.

Televizyon izliyoruz diz dize.

Hatta kavga bile ediyoruz arada…

Sen hep benimleydin,

Hep benimle.

Sadece dokunuslarin yoktu tenimde,

Sadece dokuşların.

Kokun bile hep benimle.

Ben hiç unutmadım seni.

Hala seviyorum,
İlk günkü gibi…

…..Meryem Keskin…..
…..04.11.2012…….

NOT:
Bu şiir gerçek bir konuya yazılmıştır,
Konusu geçen adam hayatta değil
Bu karşılaşmadan bir yıl sonra vefat etti.
Vuslat ahirete kaldı.
Kadın hiç evlenmedi…