4
Yorum
14
Beğeni
0,0
Puan
173
Okunma
Geceydi…
Uykunun en derin yerinde
bir çığlık koptu yerin kalbinden.
Taşlar konuştu, duvarlar çöktü,
ve gökyüzü, birden yetim kaldı.
Anneler çocuklarına sarılamadan
adını haykırdı Allah’ın.
Babalar yıkılmış sokaklarda
son nefesini ekmeğe kattı.
Bir şehir sustu…
birden herkes birbirinin yası oldu.
Ama sonra
bir el uzandı enkazdan,
küçücük bir parmak tuttu hayatı.
Bir fısıltı duyuldu,
“Ben buradayım…”
Ve umut, yeniden filiz verdi,
taşın, tozun, yangının içinden.
Şimdi, yıllar geçti…
Toprağın altında uyuyan canlara
bir Fâtiha,
gökyüzüne yükselenlere
bir dua taşıyoruz.
Ve biliyoruz:
Her yıkıntının ardından
bir bahar yeşerir,
her acının ardından
bir millet yeniden doğar.
17 Ağustos
yaramızsın,
ama aynı zamanda
dayanışmanın, umudun,
kardeşliğin adısın.
Kalem-i Nejat
Cevap Yaz
