Ne zaman konuşmak istersen, telefonum açıktır daima.
Ama hudutlarıma, umutlarıma işgal ediyorlar.
Bu yüzden meşguliyetimi anlayışla karşıla.
Beyin hücrelerim tıkanmış durumda, işgal ediyor.
Onlar kim dersen, seni düşlediğim her dakikanın bir zerresi demeliyim.
Veyahut günümü altüst eden düşünceler...
Sen hastalıkla boğuşurken, ben dumanla yüreğimi tütsülüyorum.
Bak, senin için her gün planlarımla üsteliyorum.
Günler geçti be kardeşim,
Kader ayırdı bizi.
Hiç düşünme beni.
Şimdi kilometrelerce uzakta ölebilirim.
Ben, senin bir duanla yaşarım; bunu da böyle bil.
Cennete ulaşabilmek zor; önüm kapalı, büyük handikapla.
Turnikelerden nasıl geçeceğim bilemedim, hangi kartla?
Bir yer buldum kendime; düşündükçe edemiyorum sakin bir bankta.
Sadece kinle bakabiliyorum laçkalaşmış hayata.
Ve bir öfke bitirecek sonumu. Aylardır vahim hâlim.
Sence burada yaşayabiliyor muyum?
Hiç de mutlu değilim ama yaşıyorum, sağ salim.
Sence günümü gün edebiliyor muyum?