12
Yorum
24
Beğeni
4,8
Puan
229
Okunma
Bir rüzgâr esti,
adı seninle başlıyordu.
Göğsümde yıllanmış bir özlem,
birdenbire
gül açtı.
Gözlerin,
zamanın en suskun saatine
bir çığlık gibi düştü.
Ve ben, o çığlıkta
kendimi buldum.
Ellerin,
bir harita gibi
yolumu çizdi;
dönemeçler, savrulmalar
ve nihayet
bir durak: sen.
Konuştuk, sessizlikle.
Bir bakışta
bin kelimeyi
gömdük toprağa.
Topraktan bir gül filizlendi,
adı: biz.
Şimdi,
her şey tamam.
Eksik olan ne varsa
seninle doldu.
Ve dünya,
ilk kez
bizim oldu.
Kalem-i Nejat
5.0
95% (18)
1.0
5% (1)