Erkenden gittin doyamadım prensesim sana
Gözlerim pınar olur baktıkça hatırana
Acıları bırakıp gittin ilk’im babana
Nede çabucak gittin doyamadım Zeneb’im

Ümidim de yaşama sevincim de kalmadı
Yokluğunu, sensizliği yüreğim almadı
Acılarımı kanunlar yasalar sarmadı
Kuş olup asıl yurduna mı uçtun Zeneb’im

Gülücük, tebessüm eksilmezdi hiç yüzünden
Muhabbet yayılırdı ışık saçan gözünden
Gönüller şenlenip coşardı tatlı sözünden
Hayattan Kopardılar doyamadım Zeyneb’im

Nice anıları biriktirmiştik seninle
Yolum yoldaşım rehberim olurdun dilinle
Huzur güven sevgi de verirdin her halinle
Doyamadan bırakıp da gittin be Zeyneb’im

Babam dediğinde bütün dertlerim biterdi
Kafana bir şey takma deyivermen yeterdi
Sen olunca karabulut dağılıp giderdi
Vakitsiz aniden çekip gittin be Zeyneb’im

Meleğim yirmi beş yıl ne de kısaymış meğer
Sevdiklerinle hoş vakit geçirirsen eğer
Firdevs cennetinde ki temaşaya eş değer
Geride mahsun gönüller bıraktın Zeyneb’im

Ervai BEYAZKUŞ
12.08.2025

Bu şiir güzel insan, iyi bir babanın trafik kazasında kaybettiği kızına dair duygularını dile getirmek için kaleme alınmıştır.

Kardeşimize Allah’tan rahmet, sevgili meslektaşım ve yakınlarına sabrı cemil niyaz ediyorum. Kabri nur mekanı cennet olsun.