MÜLTECİ

Öyle bir acımasız ki hayat
sevdiğin yemeği elinden alır
sevmediğin bir sofraya oturtur seni

gözlerinde kaybolanla değil
kirpiklerine yük olanla yaşatır
beyninin “dur” dediğine
yüreğin “tamam” demek zorunda kalır

koca bir dünyaya sığmayan sen
bir ömür boyu
aynı çatı altında
dört duvar arasında
aynı oksijeni solumak zorunda kalırsın
ama bakışların kilometrelerce uzakta
yüreğin kendi kabuğuna çekilmiş
çırpınan bir kuş misali
"aptal ne bekliyorsun
çık gel
bekliyorum" dese
anında kanatlanıp uçarsın

ne yazık ki
etrafında bağnaz bir kültürün prangası beklemekte
“el alem”in ne der zincirleri
her adımında bileklerine dolanır
her solukta
kekremsi bir tat bırakır boğazına

ve sen
kendi hayatının penceresinden
içeri bakmaya korkan bir yabancı
kendi sesini duymayan çığırtkan
kendi isyanını tanımayan diktatör olursun

tenin gibi
ruhun da her gece yağmalanır
gözlerin hüzne rehin kalır
yanaklarından sızan iyotlar
dudak kıvrımı da deltalar yaratır

çünkü sen
ruhunun göç etmediği bir coğrafyada
yalnız bir mültecisin
çünkü ait olmadığın bir kalbe iltica etmişsin

Efkan ÖTGÜN