0
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
114
Okunma
Beni doğuran gökyüzü kördü —
Karanlığın bile bir gölgesi vardı, benimse hiçliğim bile yoksundu.
Tenimde zaman çatladı, saatler beni parçalara böldü;
Her saniye bir yara, her dakika daha fazla unutuş.
İnsan denen varlıklar sadece bir hayal kırıklığı simidir —
Gülüşleri plastik, dokunuşları zehir.
Gözlerime umutla bakan tek kişi bile olmadı,
Ne zaman ağlasam, sesim yankısız bir boşluğa çarpıp kayboldu.
Ben bir ölüm provasındayım her gece —
Damarlarımda gezinen zehir, ruhumu uyuşturuyor.
Dünyanın bana sunduğu tek hediye — hayal kırıklığı,
Ve ben, onu reddedemeyecek kadar kırılmışım.
Öyle bir çığlık atacağım ki,
İnsanlar kendi vicdanlarında boğulacak.
Bir adım daha yaklaştığımda sonsuzluğa,
Ölüm bile bana merhamet etmeyecek.
5.0
100% (2)
