4
Yorum
39
Beğeni
4,8
Puan
525
Okunma
bir beyaz düş / belki yalnızlığa düşüş
kim geçer sırat’ı kendini yenermiş
dokunduğun her yer başka bir rüya
saklandığın gölgeler tuzak
kaç kendinden uzaklara
bir rüzgarın peşinden koşar insan
gözü yaşlı bir çocuğun ellerinde
masumluğunu hediye etmiş gülüşleriyle
görmek istediğin o yerde açılır perde
toprak olunca susar insan
toprak olunca durur zaman
sanki bir şehre ilk geliyormuş gibi
sanki herkes ölmüş yıldızlar sönmüş gibi
bir daha kendini bulur gibi
kaçıp bir kuytuya ağlar gibi
kendini kandırır oysa insan
hep yaşayacak hiç ölmeyecekmiş gibi ...
5.0
91% (10)
3.0
9% (1)
Cevap Yaz
