"İki Kadın, Bir Kalp"

Zahide Çelik ve Nebiye Kara Velioğlu’nun anısına...

Filipinler’de, eski bir odanın loş ışığında, bir adam geceye direniyordu.
Elinde yıpranmış bir defter…
Adını sadece kendisinin bildiği bir dua gibi fısıldıyordu:
“Zahide… Nebiye…”

Bu iki isim, artık sadece seslerde değil, kalbinin en derin çukurundaydı.
Annesi Zahide...
Teyzesi Nebiye...
Biri hayatı başlatmıştı, diğeri hayatı taşımıştı onunla.


---

Annesi Zahide, Türkiye’de 2024 yılının Eylül gecesinde son nefesini verdiğinde, o binlerce kilometre ötede, vatan hasretinde bir yabancıydı.
Cenazede olamamıştı.
Mezarına bir avuç toprak bile atamamıştı.
“Bekle beni anne…” demişti içinden, ama zaman beklememişti.

Yıllar önce ise, bir diğer kadın gitmişti ansızın: Nebiye teyzesi.
2017 yılında, bir trafik kazasında.
O gün gökyüzü sanki griye boyanmış, kuşlar bile susmuştu.
“Gençti daha… Sevgi doluydu…” demişti herkes.

Ama kimse onun içindeki çöküşü görmemişti.
Çünkü Nebiye teyze sadece bir akraba değildi.
Bir sırdaş, bir ikinci anne, bir dert yoldaşıydı.


---

Erdal, şimdi zamanın iki ucunda asılıydı.
Bir yanda annesinin gözleri, diğer yanda teyzesinin gülüşü…
İkisini de rüyasında arıyordu artık.
Bazen bir sokakta yürürken gözleri yaşarırdı ansızın.
Çünkü bir koku, bir ses ya da bir esinti...
Onları hatırlatırdı.

Ve bazen gökyüzüne bakar, fısıldardı:

> "Anne... Teyze...
Bu gurbetin içinde sizi yaşıyorum hâlâ.
Her yalnızlık gecemde, başımı dizinize koymuşum gibi oluyor.
Biriniz bana ’oğlum’ diyorsunuz,
Diğeriniz ’canım yeğenim’..."