durağa giderken gördüm
yine o yaşlı kadın...

hala kürdan gibi ince
hala kuyrukta
hala b/oyumla yarışta…


sırtındaki dağ gibi kambur
göğün süretini yalamakta
çenesi göğsüne yapışık
gövdesi yürütecine abanık

ah ayaklarıysa beyniyle kavgada...


adımlarındaki kıvrak heves
geçmiş bir tarihi süsleyen
eflatun bir mozaik şimdi...


nedense
o zarif kadının
hayata tutkuyla
ve öncelikli asılmışlığı
gözümden kaçmıyor...


hemen oracıkta sızıyorum
kadının buruşuk mabedine
ve görüyorum ki,
ölümle derin bir sohbette
çünkü yüzü toprağa yakın


- beynimde
bin bir türlü fragman baloncukları s/üzülüyor...


neden
tehlikeli bir durum karşısında
cenin pozisyonuna girer insan
ve kolları arasında
yüzünü saklar...


kendi elleriyle
kendilerini ateşe veren hayat yorgunları
alevler içindeyken bile
yüzlerini korurlar


ve bir ölüye bakılırken
en önce yüze bakılır
bellek tümden kararır…


peki ama,
neden bu böyle
neden
neden...
/kalin ]


H.K.
24/7-25 Sthlm