Gönül evim,bir konaktı;yıllanmış
Kim derdi ki...bir fiskede sallanmış,
Enkazlarım,çürükçüye yollanmış,

birkaç resim;hüzün sözler içinde,
Garip kaldı,duvarların göçünde...

Görülmemiş gül açardı...kokulu,
Tohumları,taa şuramda çakılı,
Nadas kaldı...şimdi zakkum ekili,


Daane’m vardı;üzüm gözler içinde,
Garip kaldı,duvarların göçünde...

Ne postacı;ne,sen geldin kapıma
Senden gayrı,uymaz idi tipime,
Mutlumusun..!?un sedinde ipime

Ümit vardı;bazan tozlar içinde,
Garip kaldı,duvarların göçünde...

Bir yel esti,sazın teli dağıldı.
Bu ne ölüm;bu,ayrılık değildi.
Çölde akan düş pınarım soğuldu;

Muradımdı...gezen kızlar içinde,
Garip kaldı,duvarların göçünde...

Gelinlikle ne de güzel duruyor.
Kadere bak;bir dostuma varıyor.
Kara tren,kalk sireni vuruyor;

El salladım...yaşlı gözler içinde;
Bir Nebi yim...duvarların göçünde...
Nebi kılıçkaya
29/03/2000
perşembe..01:20