Yalnızmışım

Sanki birisi dürttü, rüyalara dalmışım
Olanlar yarı gerçek, saat çaldı, uyanmışım
Düşündün derin derin, ağrıyan benim başım
Sonunda anladım ki… hep yalnızmışım

Yürüdüm tek başıma, yollar sessiz, taş dolu
Ne bir selam kaldı geride, ne de doğru bir yolu
Her şey gitmiş elimden, umut kalmış en sonu
Bir ben eksildim her gün, kendime alışmışım

Gölge gibi geçmişim, gündüzüme gece çökmüş
Bir dostluk aramışım, sırtı dönük, eli bükmüş
Konuşsam kim anlar ki, sesim bile susmuş
Bir ben duymuşum kendimi, o da bazen yarımmış

Gözüm dolsa ne yazar, bakan olmuş mu göze?
Kalbim atsa kime ne, çarpan var mı bu söze?
Dertle sustum yıllarca, alıştım böylece
Bu dünya kalabalık, ama ben… yokmuşum öylece

İnsanları anlayabilmek, dertleşmek ne güzel
Bir söz yeter bazen, kırığı sarmaya özel
Akıl akıldan üstündür, unutma sen de bunu
Keşke sevsek susmadan, geç olmadan yakını

Hakkı kalabalık