Sensizlikle barıştım bu gece.
Yüreğimden bir yıldız kaydı.
Yokluğunda seni sevmeyi öğrendim.
Ve sustum...
En çok kendime.

Vazgeçtim,
Bir umut uğruna incinmekten,
Sesimi duyurmaya çalışmaktan,
Bir ihtimalin peşinde koşmaktan,
Beklemekten...
Senden...
Senden öte her şeyden...
Ve belki en çok da kendimden.

Vazgeçtim,
Umutsuz gecelerimin sabahından,
Bir günaydınla yüreğimde doğan güneşinden,
Gülüşünden medet ummaktan,
Bir yudum sesine sımsıkı sarılmaktan,
Yazdığın her mısrada,kendimi arayıp kalbimi kanatmaktan.

Vazgeçtim,
Sana çıkmayan yollarda yürümekten,
Hayalini özleyip kendime darılmaktan,
Yüreğinin kenarında bir umutla tutunmaktan...
Vazgeçtim içimde senin için büyüttüğüm sevgiden.

Sevdim,
Dilendim...
Dilendikçe eksildim...
Yandım.
Duymadın.
Ama ben sustukça çığlık çığlığa bağırdım:
“Seviyorum,”
Dedim,
“Ne olur, duy beni!”
Ama duyuramadım...

Sildim adını gönül defterimden,
Seni sevdiğim her günümden.

Vazgeçtim.
Bu defa vazgeçtim.
Gerçekten.