Bir çimen yaprağına eğildim usulca,
Sustu zaman, konuştu toprakla.
Küçük sanmıştım, meğer erişilmezmiş aslında,
Bir yeşilin kalbinde vardı kâinatın sırları da...

Yıldızlar gecede parlarken sessiz,
O çimen, gündüzün duası gibiydi derin.
Parlaklıkla değil, anlamla yarışırmış meğer,
Çünkü bazı mucizeler fısıldar, ortalıkta bağırmaz...

Toprak gibi suskun, sabır gibi yeşil,
Eğilirken ona, içimde kıyamet büyür birden.
Bir çimen yaprağı bazen bir annenin duası,
Bazen de yetimin ekmek arayan hüznü fark edilir...

Bir damla çiyde cennet saklı olur bazen,
Ya da bir karınca duasında sırlar gizlenir.
Oysa insan, arar yıldızlarda kurtuluşu hep,
Unutur, Cennet, basıp geçtiği yerdedir belki de...

Bir çocuk, çıplak ayakla basınca o yeşile,
Dünyanın tüm kötülükleri sarsılır içten.
Çünkü masumiyetin ayağı değdiğinde toprağa,
Gök, bir dua gibi titrer; melekler iner serin serin.

Ey kibirli insan, başını kaldırma göğe,
Çünkü seni yıldızlar değil, toprak yaşatır.
Bir çimenin neye benzediğini bilmeyen yürek,
Hayatı yalnızca beton duvarlardan tanır...

Bir yaprak, bir nefes, bir serinlik anı,
Kâinatın kalbidir bazen görmesini bilene.
Ve görmeyenler, yıldızlarla süsler gafletini,
Oysa çimen, yere yazılmış bir ilahidir gizlice...

Bazen yalnızca bir ot, bir hayatın sebebi,
Bir koyunun karnını doyurur, bir çocuğun gülüşünü getirir.
Sen yıldızlara methiyeler düzedur,
Ama unutma, yeşil bitti mi hayat da bitiverir.

Bir çimen yaprağı gibi olmaktır hakikat,
Eğilmeden yaşamak, ama toprağa yakın kalmak.
Rüzgâra karşı direnmeden dans etmek,
Ve her sabah yeniden dirilmek: İşte budur yaşamak...

O halde dur, eğil, hisset, kokla o yeşili,
Belki babanın teridir, annenin duası,
Belki kayıp bir ümmetin gözyaşıdır o damla,
Ve belki Allah’ın "oku" dediği ilk harf, bir çimendir aslında...

Erol Kekeç/16.07.2025/Sancaktepe/İST