9
Yorum
22
Beğeni
5,0
Puan
235
Okunma
Bir kaleydim,
surlarım vardı taştan,
Her sözcük benim,
her nefes benim sanırdım.
Ben’dim, en derindeki yankı,
en tanıdık baştan,
Kendi gölgemin içinde
döner, dururdum.
Sonra bir ışık sızdı,
en sağlam sandığım çatlaktan,
Yıktı duvarları,
sildi suretimi aynadan.
Ne "ben" kaldı geriye,
ne de o eski addan,
Sessiz bir nehir gibi aktım,
çıktım aradan.
Artık bu ağızdan dökülen,
benim sesim değil,
Toprağın uyanışı,
bir tohumun yemini.
Bu gözlerle bakan ben değilim,
inan ki, bil,
Dalganın kıyıya vuran
o sonsuz devinimi.
Benlik bir kıvılcımdı,
söndü o mutlak Ateş’te,
Bir damlaydı,
denize karıştı,
kayboldu.
Konuşan Hakikat’tir
şimdi, bu sessizleşmiş
bedende,
Ben sustum,
evren
benim içimde
konuştu.
5.0
100% (14)