oluru da var olmuyoru da,
bir terazi değil bu hayat
topuzu kaymış kantar
tartmıyor artık kimse kimseyi
ben seni… sen beni…
çoktan bıraktık tartışmayı.

elim kolum bağlı — bağladılar,
bir tek umut serbest geziyor içimde,
serbest gezen tavuk gibi,
yumurtlamıyor ama umut;
dank etmesini bekliyorum
beynine değil, vicdanına
belki orada hâlâ çalışan bir şeyler vardır diye.

senin yaşındayım başladı,
benim yaşımdayım bitti.
arası boşluk,
arası sessizlik,
arası "başka biri"
arası “acaba ben miydim eksik?”

ben kimseyi aldatmam.
bi tek kendimi aldatırım:
gelecek diye,
dönecek diye,
bir daha böyle sevmem diye.
(yalancı ben…)

biz de boş yaşıyoruz
bakma dolu durduğumuza.
üstümüz başımız fikirle dolu,
ama içimiz —
içimizde sarkıt yok, dikit yok
sadece bir yankı var:
"ne yaparsan yap, olmuyor bazen..."

saat 3’den sonra herkes kafkaca düşünür,
gündüz ölü taklidi yapanlar,
gece hayata anlam yüklemeye başlar.
pencere camında yansıma:
o sensin —
ama bir türlü sen olmayan bir sen.
çorba da soğumuş,
içindeki kıymalar dağılmış…
(ben mi dağıttım, zaman mı dağıttı, belli değil.)

o seni aldatmadı,
kaybetti.
ama bu satır, kaybedeni galip yapmaz,
biz de biliyoruz.
bazen kaybeden, yalnızca daha geç kaybeder.

bir de sigara dumanı var,
şiir yazarken olmazsa olmaz;
ama ben içmiyorum —
yalnızca tutuyorum,
ağzıma değil, göğsüme yakın.
belki biraz sıcaklık verir diye
ferhanî bir nostaljiyle...

çünkü bazı şiirler,
acıdan değil, alışkanlıktan yazılır
ve bazı alışkanlıklar —
insanı yaşatır gibi yapıp
içerden öldürür.

oluru da var, olmuyoru da.
hayat bu.
bi nevi
kelime oyunlarıyla dolu
gerçeküstü bir oyun:
perdesi hiç kapanmayan.

Sedat YILDIZ
sedatyildiz.net