Sen gülünce
yorgun şehirlerin taş duvarlarında
birden yankılanır çocuk kahkahaları,
sökülür suskunluğun paslı kilitleri
bir kuş uçar kalbimin avlusundan
güller açar, ellerimin titreyişinde bile
bir bahar başlar
ayrılıklara inat.

Sen gülünce,
yıkılmış bir baharın orta yerinde
filizlenir suskun dallar
sular yeniden yürür köklerin nabzına,
kör tomurcuklar uyanır
ve gövdesi yanmış güller
tek tek, utana sıkıla
yeniden doğar.

Sen gülünce,
zamanın küskün akrep ve yelkovanı
birbirine kavuşur,
bütün saatler kalbimde
aynı anda çalar seni.
Bir kuş sürüsü geçer içimden
adını heceler gibi
rüzgâra savrulan dualarla.

Sen gülünce,
rüzgâr bile durur
bir an gözlerini dinlemek için,
bir an nefesinin sıcaklığında
çocukluğunu bulur dünya.
Kırık aynalardan yansıyan umut
toparlanır,
yeniden insan olur.

Sen gülünce,
kırk yıldır susmuş çeşmeler
bir adımla çözülür
ve ben, bin keredir kuruduğum çöllerde
ilk kez
suya dokunurum.
Gözlerinle sulanır
göçebe ruhum,
köksüz kalbim
bir yere tutunur.

Sen gülünce,
bütün karanlıklarıma af çıkar
çünkü bir gülüşünde
gökyüzünün tamamı gizli,
ve ben
sadece bakmaya cesaret edebilirim
çünkü başka hiçbir kelime
bir gülüşünü anlatmaya yetmez.

Sen gülünce
karanlık pencerelere ışık düşer,
üşüyen geceler ısınır
buz gibi hatıralar çözülür yüreğimde.
Bir dua yükselir,
adını anar,
adını öper
adını dokur rüzgâr.

Sen gülünce
her kelime göçer gözlerine
ve ben susarım;
çünkü bin şiir yetmez
bir gülüşüne.

Sen gülünce,
anılar bile susar,
bir tek sana bakar zaman.
Kırık aynalar onarılır yüzümde,
ve ben,
bir ömrü sana sığdıracak kadar
cömert olurum kendimden,
çünkü bilirim
sen gülünce dünya bile
daha güzel döner.

Sen gülünce,
yüzyıllık yorgun dualarım
süzülür göğe,
gözbebeklerinde bir cennet bulunur
dizlerimin bağı çözülür,
affeder beni ömrüm
ve en günahsız yanımla
yeniden başlarım sana.

Sen gülünce,
küllerimden doğar
bir başka ben,
adını yudum yudum içen,
korkularını avuçlarında unutan.
Gülüşün, kurak ufkumda
bir sabah ezanı gibi
rahmettir,
merhamettir,
beni hep yeniden yeşerten.

Peri Feride ÖZBİLGE
07.07.2025