Çocukluk; insanoğlunun anavatanıdır.
Hangi yaşta olursak olalım çocukluğumuzun derin izlerini taşırız. Bazen yüreğimizde, bazen de alnımızın tam ortasında!
Nasıl ki yaşadığı coğrafya kaderiyse insanın, çocukluğu da anavatanıdır.
Hepimiz bir arayış içindeyiz.
Zira elli yaş üstü bizim kuşaklar bu arsız zaman sürecinin keskin ve hayasız dişlisinde kendimizi kaybetme korkusunu yaşamaktayız.
Bundandır her fırsatta çocukluğa özlemimizi dile getirme çabamız.
Yüreğinize sağlık
Saygı ile…,

Üstadın şiiri, derin bir içsel yolculuğu ve kimlik arayışını sade ama etkileyici bir dille anlatıyor.
Şiirin dizelerinde bir "yeniden başlama" hissi güçlü bir şekilde işlenmiş. Her gün bir bilinmeze doğru yürümek, geçmişin yükünü taşırken geleceği aramak gibi…
"Satır satır yazıyorum kendimi"
Bu dize, kimliğin yazılıp silinebilir, dönüşebilir olduğunu çok güzel anlatıyor. Kendini tanımlamak bir sonuç değil, bir süreç burada.
"Birkaç yanlış cümlenin doğru suskunuyum sadece."
Bu çok çarpıcı bir dize. İnsan bazen yanlış anlaşılmalarla, eksik ifadelerle şekillenir ama yine de içindeki suskunlukta doğrular gizlenebilir.
"Hatırladıkça eksiliyorum biraz, / Ama eksildikçe yaklaşıyorum kendime..."
Şiirin finali, şiirin en güçlü yeri olabilir. Hafıza ve kayıpların kişisel gelişimdeki yeri derin ve sade bir şekilde işleniyor...

Kutlarım Üstad
En içten selam ve saygı ile.