Ne kadın ama derken gül değil koyu renkli menekşe bahçesinde Bir karanfil gibi dururken lâlezarda bir şey söylemek istiyor gözlerin Bir şey söylemek istiyor Bahçemdeki rüzgâr eşliğinde Ateş kırmızısı saçlarınla koşup giderken sonbahardaki yaprak dökümüne Her zaman sevmişimdir sevgiyle hatırlanan anları Kuyruğuna düğüm atıp olduğu yerde bırakmaksa Hepsi gösteri bilinmeyenin içinde Bir demet menekşe gözler raks eden kadına yakışmaz mı Hepsi yalan derken ayrıntılar ihtiyaç mıydı Bir karakter seçerken baş ağrısı tutan sevdaya Rüyalarda bile seninleyim derken bir avuç gözyaşı Altından olsa kaplamaları kazıdığın anda gerçek Mum kokusunda savrulan gecede Birileri dışarıda kalır uğruna deliye dönerken yürek Gelecek okyanusun derinliklerinde başlarken Her limanda bir sevgiliyi kim temsil eder en derin suçluluklar tadılmadığında Küçük bir hatıra bir mendil mi olmalı hayallere Diller yutulduğunda gecede kuzeyin rüzgârı İnsanın içine işleyen gözler olsa da Doyasıya eğlenmiş olmak yaşamak mı Yalnızlığı uzak tutmanın dışında Yüreğe kazınan sözlerde canım demek Canımın içi diyebilmek Sana aşık mıyım derken içime düşebilmek sen özelsiniz diyebilmek Sözler kulak çınlatırken son durak olmadan son nefesi olabildiğince alabilmek Sesler kısıldığında derinden gelen çığlıklarda görebilmek Dokunabilmek sonsuza.

MehmetDüpel 2009.09.02