Yürüyorduk geceyle gün arası,
Bir dostum vardı, can gibi, sır gibi,
Sözsüz ama yürekten konuşan,
Sükûtu bile nasihat olan biri...

Toprak ıslaktı, gökyüzü donuktu,
Şehir, çürüyen bir beden gibi kokuyordu.
İnsanlar geçiyordu yanımızdan
Ama içlerinden geçenleri görebiliyorduk...

Bir çöp kutusuna terk edilmiş vicdan,
Bir çocuğun elinde kaybolmuş merhamet...
Bir kadın susmuş, haykıramamış,
Bir adam, gözleriyle diz çökmüş hayata…

İşte o an,
O an gördük,
Ayıpların ayıplar içinde boğulduğu bir sahne…
İnsanlığa ait olmayan
Ama insan kılığına bürünmüş bir düşkünlük...

Durdum. Donup kaldım.
Dilimi tutan suskunluktu belki,
Ya da acıdan kemikleşmiş bir çığlık,
Ama dostum...
O dostum ki sükûnetin simgesiydi hep,
Birden…
Sanki içinden volkanlar fışkırdı dağ gibi,
Boğulmuş vicdanların yerini
Küfürle yoğrulmuş öfke aldı...

“Yetti be!” dedi,
Ve ardından dizildi sözcükler…
Ağzından dökülenler, sadece kelime değil,
Yılların biriktirdiği isyanın külüydü...

Ben sustum.
Çünkü o bağırıyordu hepimiz adına.
Çünkü o, hakikatin dilini,
Artık sadece sükûtun değil,
Öfkenin de taşıdığını gösteriyordu.

Ne kadar içmişiz kirli sulardan,
Ne kadar alışmışız çamura “toprak” demeye…
Bir mendil uzatmadık ağlayan gözlere,
Bir tokat vurmadık zulmün eline…

Oysa yürüyorduk birlikte,
Hayatın tam ortasında.
O dost, sadece dost değildi,
Benim sabrım, benim inancım, benim sustuğumdu.

Sustuğum her şey bağırıyordu onun dilinden.
Benim yutkunduğum her hakikat
Onun bağırışıyla yankılanıyordu gökte...

— “Görmüyor musun?” diye haykırdı bana,
“Ne zaman uyanacaksın bu rehavet uykusundan?
Vicdan sadece sessiz kalmak değil,
Bazen lanetlemektir suskunluğa gömülen insanlığı!”

Ben ona bakarken
Kendi yüzümü gördüm gözlerinde.
Korkularımı, konforlarımı, alışkanlıklarımı…
Ve anladım:
Bazı hakikatler,
Ancak en sevdiğin dostunun öfkesinde kendini gösterir...

Ve biz yürümeye devam ettik,
Ama artık aynı insanlar değildik.
O, içindekini kusmuş bir nehir gibi rahat,
Ben, içime çökmüş bin soruyla ağır…

Yürüdük karanlığın içinde,
İkimiz de farkındaydık artık:
Sessizlik bazen ihanettir,
Ve öfke…
Yerinde olduğunda,
En haklı duadır vicdana…

Erol Kekeç/23.06.2025/Sancaktepe/İST