Ah sevgili!
Kırık bir hoşça/kalla uğurlanmıştım
Çıplak kalmış ağacımızın altından
Kim bilebilirdi ki Rabbimden başka
Hazanın son ayı
Öz/r/ümüzü sonbaharda bırakacak
Hep hüzünlü anılarda kalacaktı!

Sus ikliminin hıçkırığındaydık
Ömürlük nefes tuttuk da
Hıçkırığımızdan kurtulamadık
Kesilen nefesler arasından
Yağmurları gözlerimizde topladık!


İyi hissetmiyorum sevgili bu günlerde
Kimbilir belki de bugün son
Son anları satırlıyorum
Döner miyim bilmem
Gurbet kuşlarını yolculadığım gibi
Kendimi sensizliğe uğurluyorum
Hoş kal!
Sana bakmak istediğim kadar iyi bak kendine
Söz veriyorum iyi geleceğim kendime!


Ah sevgili!
Anlıma buse konduran seccademde andım seni!
Esmanın 99’unda zikirledim dualadım adını
Olmayacak aminler söyledim yine de
Olmayacaklar olur elbet O dilerse!
Eğer ki bana kalan yaşlar sendense
Varsın süzülsün
Toprak örter acıları sen üzülme
Hoşça kal!