Gülücük Kuşlarına


“Mozart’ın sustuğu, Beethoven’ın kör olduğu,
Van Gogh’un kulağını kalbine gömdüğü yerdeyiz.”


I. Lamento dei Bambini – Çocukların Ağıdı


Göğsümün iç duvarlarına
kanat çırparak kazındılar:
Gülücük Kuşları.
Ölümün sesini ilk defa
bir çocuğun gözünden dinledim ben
yıldız haritası gibi
yanaklarına çizilmiş kehanet.

Mozart’ın sustuğu yerden
kan fışkırıyordu.
Ve her nota,
bir çocuğun son nefesiydi.

Beethoven sağır değildi
sadece çığlıklarımızı duymak istemedi.
Çünkü çocukların öldüğü bir senfonide
her ses, Tanrı’ya ihanetti.


II. Lacrimosa Mechanika – Mekanik Gözyaşı


Kafatasıma dikişsiz bir nota iğnesiyle
Nostradamus’un son rüyasını işledim.
Üçüncü kehanette yazıyordu:
“Gülücük kuşları ölü doğacak,
gökyüzü onların mezarı olacak.”

Güneş kendini lavda boğarken
Ay, beşiğiyle beraber yeryüzüne düştü.
Her kıta, bir çocuğun kayıp ayakkabısıydı.
Karanlık, şimdi usul usul büyüyor
Viyolonselin gırtlağında.


III. Vanitas Aria – Boşluğun Aryası


Sustuğum her yerde
bir bebek daha gömülüyordu.
Bedenleri yoktu
birer boşluk olarak
rahimden yıldızlara atıldılar.

Tanrılar dilsizdi.
Melekler öksüzdü.
Ve ben,
bir arya gibi yükselen çığlıkların ortasında
Van Gogh’un k u l a k kesilmiş sessizliğini
dinliyordum.

Kandil gözlü bir kız çocuğu
yeryüzüne inmeyi reddetti.
“Burada aşk yok,” dedi.
“Burada, şiir bile çocuk mezarı kokar.”


IV. Requiem dei Senza Nome –
İsimsizlerin Requiem’i


Her çocuğun kalbinde
bir opera vardı
ama biz yalnızca
ölüm marşını işitebildik.

Yüzlerini görmeden,
isimlerini bilmeden
gömüldüler kıyamet topraklarına.
Ben onların annesi değilim,
ama kalbim
rahme dönüşen bir mezardır artık.

Gözyaşlarını
viyolonselin karnına yerleştirdim.
Tel tel ses verdiler
ve her tel,
yeryüzünü utancıyla kesen
bir göbek bağı oldu.


V. Finale Inverso – Tersine Doğum


Küllerden doğmuş çocuk kalpleriyle
ağızlarını mühürledim dünyanın.
Çünkü gerçek,
şimdi bir çığlık kadar keskin
ve melodiler artık
ölülerin diliyle konuşuyor.

Gülücük kuşları…
Göz çukurlarınızda uyuyorlar.
Bir bakışla
mezarlarınızı kanatlandırıyorlar.

Kalplerinizden çıkıp dünyanın üzerine
inen son senfonidir bu:
Bir çocuk ağlamadan uyuyabildiğinde,
işte
o zaman Tanrı yeniden beste yapacaktır.










Gülücükkuşları
Ö l m e s i n l e r…