ALTIN KÖPRÜ’DE AĞLAYAN GÖZLER

Martın ayazı çökmüş Altın Köprü üstüne,
Türkmen yüreği yanar, sabrın yettiği yere.
Ana feryadı dinmez, göğü inletir yine,
Gözümde yaş tükenmez, ey Allah’ım aman!

Yaslı evler sustu da döküldü kan, özlemle,
Yiğitler kefensiz yattı, üşüdü gecede.
Çocuklar çığlık çığlığa, umut dolu gözlerle,
Altın Köprü’den geçti bin yılın feryadı, aman!

Baba elini bıraktı, hayal oldu düşleri,
Bir lokma ekmek olmadı, yudum olmadı suyu.
Kur’an sesi duyulmaz, minareler ağlar duru,
Türkmen kanı akıyor, ey Allah’ım aman!

Bir sofraydı umutla kurulan kardeşlikle,
Bir sabah kalleşlik indi haneye gizlice.
Türk’ün dostu yok muymuş, nerde adalet peki?
Altın Köprü’nde yandı, yiğitlerin ocağı, aman!

Serhat gibi dimdikti göğüsler, yılmazdı hiç,
Eller duada bekler, gökleri aralar, iç.
Bu canı feda ederiz, yemin olsun yiğitçe,
Türkmen’in alnı aktır, ey Allah’ım aman!

Şehitleri anıyoruz, selam olsun mazluma,
Gözümüz yolda kalmış, el açtık duâsına.
Bu destanı unutma, yaz gönlünün sayfasına,
Altın Köprü bizimdir, ey Allah’ım aman!

Münire Çevik – Günferi
8 Haziran 2025