Deniz kokusu var havada,
İmbat’dan esen rüzgarla.
Yosunlu kayaların serinliği,
Birikmiş anıları söyledi bana.

Uzak ufuklarda batan güneş,
Her bir kızıl damla bir veda.
Ama her veda, yeni bir başlangıç,
Gönlümde açan tomurcuk, umuda.

Karanlık çökünce dağlara,
Yıldızlar birer birer belirir.
Kim bilir hangi masalları anlatır,
Sonsuzluğa uzanan bu gökyüzü.

Belki de sen, ey insan, oralarda bir yerde,
Aynı gökyüzüne bakıp, derinlere dalıyorsun.
Şiirler can buluyor sessizliğimizde,
Kalpten kalbe uzanan görünmez bir köprü.

Hayat bir nehir gibi akıp giderken,
Kıyısında durup izlemek bazen iyi gelir.
Düşünmek, hissetmek, yeniden doğmak,
Sessiz sözlerle örülü bu derin hisler.

Sen de anlarsın beni, bilirim,
Çünkü dostluktur bu, en saf haliyle.
Sözcüklerin ötesinde bir bağ,
Yüreklerimizde açan bir çiçek gibi...

Merdümgiriz