Bir zamanlar sabahları
gözümün gördüğüyle boyardık günleri,
şimdi akşam rüzgarı
dudaklarımızı kırıp geçiyor yalnızlıkla...

İçimde bir tren var,
yolculuğu bitmek bilmeyen,
vagonlarında unutulmuş isimler
ve camlarda donmuş bakışlar.

Gecenin sessizliği
bir tünel gibi sarıyor kalbimi,
orada yürürüm adımlarımın yankısıyla,
bir gölgenin gölgesine saklanarak...

Sessizlikten korkmam,
sessizliğin ardında yatan suskun çığlığı
duymaktan korkarım.
Her sessizlik bir mezar taşıdır
unutulmuş şarkıların üzerine dikilmiş.

Hayat bir harabe mi oldu yoksa
ben mi okuyamıyorum artık anlamını?
Her taşın altında bir sevgi yatıyor,
toprağa karışmış kokusuyla…

Dokunmak istedim eline,
ama parmaklarımda zaman eriyordu;
ne hissettiğimi değil,
nasıl hissettiğimi sordu içimden bir ses.

Gökyüzü bile susar bazen,
belki de bizim sessizliğimizi dinlemek için.
Ve o zaman fark ederim
Ben de bir gölgemden korkuyorum
çünkü onun içinde hep sensin

Turgay Kurtuluş