Bir “ben de” deseydin…
Belki düşmezdik iki yabancı gibi zamana,
belki yüreğime gece değil,
sen doğardın her sabah.
Bir kelimen yeterdi,
bir sesin dokunurdu suskunluğuma.

Bir “ben de” deseydin…
İçimde bin kez yeniden başlamazdım sana.
Her defasında senden geçmek,
sana varmaktan daha çok can yakıyor artık.
Ve her geçişte biraz daha eksiliyorum hayattan.

Bir “ben de” deseydin…
Ellerim hayale değil gerçeğe tutunurdu.
Gözlerin, uzak bir kıyı değil
sığınacak bir liman olurdu bana.
Sen bakmadın,
Ben kör oldum.

Bir “ben de” deseydin…
İçimde kırılıp duran o çocuk
belki affederdi büyümeyi.
Çünkü en çok,
çocuklar inanır yüreğiyle sevdiğine,
ve en çok onlar incinir sevilmediğinde.

Bir “ben de” deseydin…
Şimdi boş bir sandalye değil,
sen otururdun karşımda,
gözlerimiz konuşurdu sessizce
ve yorulmazdı solum böyle emsalsizce.

Bir “ben de” deseydin…
Ne şiir olurdu bu gece,
ne de bu denli sustururdum kendimi, mısra mısra, hece hece..


Sustun…
Ve ben, senin yerine de sevdim seni.



1 Haziran 2025

𝓡𝓪𝓶𝓪𝓴 𝓚𝓪𝓵𝓭𝓲 / Samim İĞDE