Ayrılırken bir kırık şarkı gibiydin
Bulutların göz yaşları hüzne dönmüştü
O saatte
’’İkinci peronda bekle beni’’ demiştin
Bekledim... geleceksin diye gözlerimde sevinçle
Gelmedi, ne o tren, ne de sen !

Şimdi ne zaman bir tren gelse bu perona
İçimdeki dopdolu umutlarla
Koşarım pencerelere; seni arar gözlerim
Her yerde
Geri dönüşünde o boş trenle selam yollarken
Gökyüzü kadar hasret yollardım sana
Bak; ikinci peron dolup taşıyor mutlu bekleyişlerle
Bu bekleyişte kucaklaşan hasretlerle
Bir ben yalnız köşede
Bakışlarında ayrılık türküleri gizlenmiş
Bir de sen yoksun
Yolcular arasında

Şimdi sonbaharın rüzgarı tutunur saçlarıma
Bir de gurbet treni düdükleri takılır ıslıklarıma
Artık gelip geçmesin simsiyah trenler
Bırakıp gidiyorum nisan papatyalarını bu banka
Sanırım ki, halen ayrılık türküleri söylüyor
Pencerede gurbetçiler
Mevsimler gelip geçerken uzayan raylarda
Dökülen yapraklar umurunda değil, kahkahalarının

Ama biliyor musun ?
Seni alıp götüren bütün trenlere düşmanım artık !
Bil ki; benim umutlarım hala yemyeşil
Küssem de sonbahara
Döneceksin diye sen, dönecek diye mutluluk
Bekliyorum

En uzun gecelerden sonra bile
Bilirsin doğar gün
Belki maviye boyanır siyah trenler
Masmavi gökyüzü kadar
Umutlarım bir gün
Döner geriye

Günay Koçak

1/6/2025