Şimdi hangi
kapıdan
sen çıksan
biraz daha
gömülüyorum
toprağa,
ardımdan
biraz daha
dua ediyorlar
annem
biraz daha
ağlıyor,
herşeyden
habersiz
sanılan
evin kedisi
biraz daha
huysuzlaşıyor,
biraz daha
çirkinleşiyor
bulutları
parçalara
ayrılmış
gök,
yeri yurdu
olmayan
serçeler
bir ikindin
her şeyden
yorulmuş
biraz daha
telaş ediyor,
çocuğun biri
evin yolunu
biraz daha
kaybediyor
firavunun
korktuğu kadar
ölümden
annesini
kaybetmekten
biraz daha
korkuyor,
hatıralar
biraz daha
depreşiyor
biraz daha kana
geliyor
beden buluyor
fotoğraflar,
şimdi hangi
kapıdan
sen çıksan
Sultan Süleyman
biraz daha
eğiyor
başını
denizler
biraz daha
boğuyor
insanı
saltanatı,
bir bahar
gecesi
biraz daha
kar yağıyor
tepelerime,
hayaletlerim
türüyor
öykünün
birinde
biraz daha
masallaşıyorum,
kör kütük sarhoş
bir kasaba
meyhanesinde
kas katı
biraz daha
masalaşıyorum,
sabaha karşı
beşte
biraz daha
uzaklaşıyorum
Allah’tan
hiçbir ateşten
korkmuyorum
delilik bu
biliyorum,
şimdi hangi
kapıdan sen
çıksan
ben içeriye
giriyorum
dünyadan
uzak
kendimden
uzak
senden
uzak...

İlker ÖZDEMİR