Büyüyen dünya,
büyütmedi çocukları.
Enkazın altında minik bir beden.
Çekmeliyim ellerimi kalemimden.

Şairler, kâhinler, siyasiler…
Hep yalan, dünyayı değiştiremedi.

Yakaza hâli tüm ahvali beşerin:
Ne uykuda, ne uyanık.
Bir kör karanlık merhamet;
vicdandan yok bir alamet.
Sen yaptın, ben görmedim.
Ben yaptım, sen sustun.

Kandan bir denizin ortasında
gemiler yürütüyoruz.
Çocukları mezarlarda büyütüyoruz.

Ağlasam ne olur,
her vakit çocuklar vurulur.
Anlasam ne olur,
sükût canavarlar doğurur.

Sorgulamalarla başlamamalı anlam vermek.
Acı tadılır, ithal edilmez.
Ölen biz değiliz,
biz değiliz toprağa gömülen.
Eski zamanlardan bir anıt insanlık.
Petrol kuyuları, ölen çocukları büyütmez.
Biz orada değildik,
biz burada kaybettik.
Orada bir çocuk yalınayak,
burada duygular çıplak.

Büyüttük dünyayı.
Büyüdükçe ağaçlar,
büyüdükçe kuşlar,
büyüdükçe çocuklar vuruldular.

Vurulmuş bedenleri büyümez çocukların.
Rüzgârlar yükseltmez uçurtmaları.
Mermiler, bombalar yağınca semadan
yağmurdan kaçar gibi kaçar çocuklar.

Masumiyetin özü, her bir çocuk.
Kimi Filistinli, kimi Halep’ten,
kimi nereli olduğunu bilmeden…
Masumdur çocuklar.

Halit Aslan