Nice ocak yıkıldı, ihânet çemberinde,
Sükut eden adalet, kapıyı çalmadı hiç.
Ömre kefen biçildi, şaşıp kaldı yerinde,
Ayrı düşen kalplerin, vuslatı olmadı hiç.

Kılıç kuşanan diller, şimdi suskun ve yorgun,
Şeref sözlerde kaldı, dostlar namerde vurgun.
Putlara secde eden, ateşe oldu sürgün,
Haram helâl karıştı, heybeler dolmadı hiç.

Maziden gelen izler, silindi birer birer,
Çiğnendi ahd-i vefâ, sadakat yerde gezer!
Tâc-ı devrân altında, gönüller suskun gider ?
Sükutun bedelini, çekmeyen kalmadı hiç.

Nice öksüz bakarken, görmedi göz sarayı,
Bir kuru çorba için, beklemekte sırayı,
Her tarafta müsrifler, tüketirken parayı,
Zamâne çeşmesinden, bir haber gelmedi hiç.

Sönüyor kandil gibi, ruhumun her kıblesi,
Ne feryâd işitilir, ne ezanın gür sesi,
Şimdi yitik zamanın, hakikattır nefesi,
Savrulan imanımız, gücünü bulmadı hiç.

Gülerken haramiler, ağladı garip olan,
Secde şekle büründü, kayboldu aşkı bulan.
Saçıldı mâneviyat, her köşede bir talan,
Bir anne duasını, evladı almadı hiç.

Vuslatın yolu yitik, hep üzüldü yarenler,
Kalbe kilit vuruldu, suskun kaldı erenler.
Bu zaman bir fitnedir, ruhu sattı girenler,
Sonsuzluk kervanını, kimseler bilmedi hiç.

...andelip...