Yalnızlığıma erittiğim kül suyundan siyahlar örüyorum
Hüznün diyarında bir melekeye bağlı kaldım
O ki ahlat türküsünden şaşkın
İçilmesi zor şerbeti dikta eder!
Gel gör ki divanesinde kalabalık bir yafta
Hangi safa geçsem görünmez ve bilinmezim!
Çekilen ışığa göz suyu olabilmek vardı
Kırılan aynada suretim
Onlarca bakışla muhatap olmasaydı anlayacaktım.
İmasız bir güvene ihtiyacım vardı
O da ayın görünmez yüzünden selam söylemekte.
Görmeden inanacaktım
İçimi kemiren şu zan cihetime dolanmasaydı
Belki bir fasıl aralığında
‘’Lâ’’ yı bulacak belleğim kamuflaj kılığından uyanacaktı…


Heyhat!
Anın kisvesi
Adın silinmiş ressamın tuvalinden
Bir siyah nokta kadar hürriyetin
Her adımın seni takip etmekte
Her vaktin içinde kuyu
Her kuyudan zan içilmekte!
Söyle, zen misin, zem misin?
İçildikçe susatan
Sarıldıkça ağlatan
Sırlandıkça kapanan hayatın akışındaki özetim misin?
Bilmem ki
Belki kurtuluşun müjdecisi
Belki helâkın habercisi…

En kısa mesafeden en uzun mesafeye yolladım seni
Yine de dönüşün ıraktı
Hesaplayamadığım her galaksinin merkezinde
En yakın damarımın ta içerisindeydin

Kimdin, kimsin sen?
Kimsesizliğime sokulacak kadar içre
hiçliğime dokunamayacak kadar dıştasın
Neden?

Tükeniyorum ya da tüketiyorum
Güçsüz bir arsalanın sırtlanlara teslimiyeti kadar acı bir sonla
Sana vadedemediğim bir tonla söylüyorum…

Ya gel şen olsun ahir’i evim
Ya çek git silinsin dünyamdan şehrin…