Bazı vedalar vardır, ruhun derinliklerinde yankılanır durur; bazı isimler vardır, dilin ucuna gelir ama bir türlü dökülmez dudaklardan. Unutmak, bazen en çok istediğimiz ama en az başarabildiğimiz bir eylemdir. Peki ya susmak? Susmak, unutmanın bir başka yüzü müdür, yoksa hatırlamanın en derin, en korunaklı biçimi mi?
Elimizdeki bu dizeler, tam da bu hassas çizgide gezinen bir kalbin fısıltılarını taşıyor bize. "Adını unuttum sanma sakın," diye başlayan bu yolculuk, unutma çabası ile unutamama gerçeği arasındaki o ince sızıyı, sessizliğin bazen unutmaktan daha derin bir anlam taşıyabileceğini usulca anlatıyor. Şair, sevginin ve anıların iç dünyasında ne denli silinmez izler bıraktığını, hatta onları kelimelerle mühürleyerek bir şiirin kuytusuna saklamanın bile o içsel yangını söndüremediğini itiraf ediyor.
Her bakışta "yaralı bir anı"nın canlandığı, her sabahın ve her gecenin o kayıp varlıkla anlam kazandığı bir dünyada, rüyaların bile gerçeği fısıldadığı bir içsel mücadeleye tanık oluyoruz. Bu şiir, sadece bir aşkın hikayesi değil; aynı zamanda hafızanın gücünün, kelimelerin yetersizliğinin ve en nihayetinde, "unutamayacağını unutmanın" o acı tatlı kabullenişinin de bir ifadesidir.
Bu dizeler, işte o unutulmayan, sessizliğe emanet edilen, kelimelerle mühürlenmiş bir sevginin içli bir yankısıdır. Okuyanın da kendi kalbinde benzer sızıları bulacağı, samimi ve bir o kadar da güçlü bir fısıltı... Şimdi, bu fısıltıya kulak verme zamanı.