Yaşamın kıyısında ayağa takılan
Bir taş olmakmıdır yaşamak
Öğretilen her duygunun
Yalan olduğunu kırkında anlıyor insan
Boşlukta sallanan antıka bır avıze gıbı
Vaz gecılmeyen ama tozlarını da almayı
Unuttuğumuz
Kırılalan bir kristalin yere düşüp
Tuz buz olmasıyla bakarız geçmişe

Kaybedılen yılların acısı çöker omuzlarımıza
Yükün ağırlığını fark ettiğimizde
Yolun yarısı çoktan geçilmiştir
Geriye dönmek yoktur şimdiki olgunlukla
Mutluluk nedır nasıl yaşanır
Zihnimizden silinmiş çöp kutusuna atılmıştır
Her bır yara farklı renk tonuyla
Hayatımıza dâhil olmuştur
İzi hep ordadır kimi gözlerımizle görünür
Kimi kalbimizde gömülüdür

Cam kenarındaki bir gülün hikâyesi gibidir
Yağmurun her vurmasında
Hem doyamaz suya
Hemde darbesı acıtır canını
Güneşi bekler yaprakları nefes almak için
Oysa vurduğunda sıcağının kavuracagı aşikardır
Belkıde bu bekleyışler tutar hayatta onu
Ne kadar açsada tomurcukları
Sonuç hep aynıdır
Her canlı bır gün ölümü tadacaktır...