0
Yorum
7
Beğeni
0,0
Puan
208
Okunma
Bu şiiri bir kaybın ardından değil, hiç kaybolmamış bir sevginin içinde yazdım. Babam, hayatımdan fiziksel olarak gitmiş olsa da, varlığı her şeyde hâlâ benimle. Onun sesini, bakışlarını, kokusunu unutur gibi oluyorum bazen… ama bir şarkının ortasında, rüzgarın yüzüme değdiği bir anda, bir yabancının sesi kulaklarıma çarptığında… o hep yeniden beliriyor.
Bu dizeleri, özlemin bana öğrettiği bir sevgiyle yazdım. Adını anmadan konuşsam da seni, içimde hep sen varsın baba. Hayatın her köşesinde biraz sen varsın. Belki eksik kaldım sensiz, ama senin sevginle tamamlandım.
Bu şiir, “gidiş”in değil, “içte kalış”ın şiiri.
Bu şiir, babam için.
İçimde bir boşluk bir karanlık senin yokluğun
Onun gözlerinde hep seni arar dururum
Gözlerinin derinliklerinde bir sen saklı
Ben onda seni arar seni bulurum
İsmini anmadan konuşurum seni,
Bir şarkının ortasında ansızın düşersin aklıma
Adını unutmam, çünkü kalbimde yankılanırsın
Bıraktığın his, hep aynı kalır içimde.
Bir yabancının sesi değince kulağıma
Seninle geçen o tek cümle yankılanır
Kokunu unuttum sanır kalbim bazen
Ama rüzgar aynı yerden estiğinde
Ciğerlerim yine seni hatırlar.
Ve bil ki,
Her adımda biraz seni bırakırım ardımda
Ama her durakta bir parçanı alırım yanıma
Eksilmem, ama tamamlanamam da
Çünkü sen, eksik kalan yanımsın
Ve her dolu yanımda biraz sen boş kalırsın.
