Yırtık bir kumaştı hayat,
rüzgârın savurduğu,
zamanın lime lime ettiği.

Her sökükte bir umut gizli
iğneye geçirilen sessiz dualar,
Titrek parmaklarla atılan düğümleri.

Ne kadar sararsak yarayı,
o kadar büyürdü içten çatlaklar,
Yamanmazdı
ne sevgiyle
ne zamanla.
bazı defolar...

Üzerimizde taşıdığımız
iplikten hayaller gibi
paramparça, ama hala düşleyen.

Yırtık yerlerden sızan ışık
ince bir umut gibi.
Her dikiş, her yama
bir başka hikâyeye dönüşürdü.

Taşırken eskiyen yamalarımızı,
gülmeyi de öğrendik acının tam ortasında,
çünkü hayat,
en çok da kırıldığımız yerde büyürdü.

Ve iplik iplik sökülsek de bazen,
birbirimize dolanırdı ellerimiz,
yeniden başlamak için,
yeniden düşlemek için,
yeniden sevmek için.

Hayat, söküklerle dolu bir örtü,
ve biz, her yırtığından
ışık sızdıran sessiz direnişleriz.