KABAHAT KİMDE ?

Bir kalp kırılmış, gece gibi sessiz,
Sözler dökülmüş, özürsüz, hissiz.
Bakışımız yeterdi, anlatmaya derdi,
Herkes susmuştu, gözler yerdeydi.

Bir taraf küsmüş, diğeri gururda,
Kimse bakmadı aynadaki surata.
Herkes haklıymış, herkes bir dertte,
Peki ya kabahat? Sence o kimde?

Belki dildeydi, belki de o susuşta,
Belki o son cümlenin yok oluşunda.
Bir adım atsaydı birimiz cesurca,
Biterdi, kalpler de birleşirdi usulca.

Bir zamanlar aynı göğü paylaşanlar,
Şimdi uzaklarda, ayrı esen rüzgârlar.
Bir tebessüm bile unuttururdu her şeyi.
Asla kimse demedi: “Gel, ne olur geri!”

Kabahat sende değil, bende belki,
Biraz sende, biraz da bende sanki.
Kırılan kalplerin tamiri çok zor olur,
Sustukça büyür, o eski korku durur.

Bir özür gecikince kabalaşır sözler
Bir veda, bazen tüm sırunları çözer
Neydi ki zor olan, içten bir cümle mi?
Üzüldüm, demek bile yeterdi değil mi?

Şimdi birer yabancıyız dünya karardı
Bir zamanlar tutuşan eller, boş kaldı
Şayet sorarsan bana, kabahat kimde?
Cevabı yok bende tam, net bir şekilde.

Ama şunu bil ki, eğer aşk gerçekse,
Kabahat aramak yerine, sarılmalı iyice
Çünkü bazen hatalar, sevdanın içindedir
Affetmek, insanın en güzel yerinde gizlidir.

20.05.2025
Yazan: Çetin IŞILDAK