BİRBİRİMİZE TUTUNURUZ

Susmadım sevdiğim
içimde aşk yoğurup
taş yontularla sevgi bileylerken
sen sustuğumu sandın

zaman içinden göçmüşlüğüm
sana boyun bükmüşlüğüm
sustuğumdan değil inan
aksine
aşka susamışlığımdandı

hicre fermanlar çıkaran dilim
anlatırken ahrazlara anın suskunluğunu
farkında olmadan
mecburen alnıma yazılan kadere boyun eğmişim

kalem yazarken kaderimi
itirazım olmadı inan
çünkü içinde sen vardın
umut ettiğim kavuşmaya
bir kez olsun asi düşmedim
belki de bu yüzdendir
hece hece ayrılıklar düşer payıma

Hatırlar mısın
hazan mevsimiydi
ağaçlar kostüm değişirken
umut ederdik gelecek baharlara
önce kasımpatılar çiçek açardı
ardından zemheri sarardı bedenlerimizi

içimizde büyüttüğümüz çocuğun saflığıyla
günahlardan arınmış sevgiler düşerdi gönül sayfamıza
masumca anılar biriktirirdik
ve
adına aşk öyküsü derdik
o bile bende bir yanı eksik çocuk gibi
her satırı ayrılık
her satırı aşka sürgünler yaşatan

şimdilerde
kabuk bağlayan yaralarımı kaşıyarak kanatırım
acıyan yanlarımı şiirle pansuman eder
sarıp sarmalarım

sonrası hezeyan
her devinimde kırlangıç kanatları gibi narin
gül katresi kadar zarif yüreğim nasırlaştı
ve ne zaman gülmeye yeltensem
dişlerimi sıkdıkça dudağımı kanattım

iyi ki bana verdiğin işlemeli mendili hâlâ saklıyorum
her gece yatmadan önce
gizlice öpüp kokluyorum

sende hal nedir bilmem
ama haberin olsun
ne zaman ağlamak için bir omuz arasan
sana söz
ben burdayım
anne şefkati veremem belki
ama dilindeki türküye eşlik ederim

olur da düşecek olursak bir notadan
birbirimize tutunur da ayağa kalkarız

Efkan ÖTGÜN

Peri Feride Özbilge hanım merhaba.

Kaleme alarak bizde de paylaştığınız “Sustum…” adlı şiiriniz, içsel bir sarsıntının, suskunlukla yoğrulmuş bir yaşanmışlığın duygusal izdüşümüdür. Şiirdeki duygular, sade ama derin bir anlatımla büyür ve okuyucunun kalbine sessizce sokulur.

Şiir, çocukluk ile başlar; “babamın hıçkırığını duymak / bir çocuğun ömrünü çatlattı içimde” dizesiyle saf bir kalbin, travmatik bir gerçekle çatlayışını verir. Bu kırılma noktası, şiirin merkezine duygusal bir yarılma yerleştirir. Ardından gelen satırlar, anne özlemi, yoksunluk, eksiklik ve safiyetin kaybıyla şekillenir. Özbilge’nin kullandığı imgeler –eski mendil, çatlak bardak, susmuş türküler– nostaljinin değil, yoksunluğun ve yaralı bir belleğin yansımalarıdır.

Şiirin duygusal özünde, “susmak”, bir teslimiyet değil, aksine içsel bir direniş biçimidir. Bu bağlamda Rainer Maria Rilke’nin şu sözü anlam kazanır:

“Gerçek sessizlik, en derin çığlıktır.”

Özbilge’nin sessizliği de bu çığlık gibidir: Yumuşak ama sarsıcı, zarif ama ağır. Duygular, taşkınlıkla değil, paslı hikâyeler, kabuk tutmayan yanlar gibi imgelerle içe akıtılır. Bu da şiiri, duygusal yönden içsel bir monolog ve şiirsel bir yas haline getirir.

Ayrıca, “sevda eksikti” dizesiyle başlayan bölümde aşk bile yara taşır; burada sevgi, tedavi edici değil, yara açıcıdır. Yine de şair, “şiirle örttüm kabuk tutmayan yanlarımı” diyerek, şiirin kendisini bir duygu örtüsü olarak görür. Bu da onun şiire sadece anlatım değil, iyileşme aracı olarak da yaklaştığını gösterir.

Son bölüm, “camlarda ağlayan bir yağmurduk biz” gibi imgelerle, ortak bir acının ve sessizce büyüyen bir hüznün sembolüdür. Duygusal olarak şiir, bireysel bir kırılmadan kolektif bir hafızaya doğru genişler.

Sonuç olarak, bu şiir; kırılmış, susmuş ama hâlâ hisseden bir kalbin derinliklerinden gelen yumuşak bir fısıltıdır. Anne özlemi, yoksunluk, içsel büyüme ve bastırılmış sevgi gibi duygular, yalın bir dille ama derin bir acıyla işlenmiştir. Özbilge’nin susuşu, aslında haykırıştır.
Tıpkı Albert Camus’nün dediği gibi:

“İnsanın içindeki en derin acı, adını koyamadığıdır.”

Bu şiirde o acı, şiirin kendisidir.

Yazın dünyasında yol arkadaşınız Delibal Celil ÇINKIR