Acı öykümle
Geleceğe yol alırken,
Tüm olumsuzluklara Gülümsedim ben.
Çocuktuk, şımartacak kimsem yoktu;
Yalnızdım
Hep tek başıma yürüdüm

Yüküm ağırdı,
Kırılmıştı tutunduğum dal,
Esintiye kapılan ömrümde
Yol gösteren olmadı,
Karanlıkta,
Yine tek başıma yürüdüm.

Yoksuldum anadan,
Yoksundum babadan.
Islaktı sokaklar,
Delik ayakkabımla soğukta;
Yine tek başıma yürüdüm.

Yaşam çetin bir mücadeleydi,
Hayli zordu.
Oluruna bırakmıştım her şeyi.
Savurunca rüzgar,
Düşen bir yaprak gibi
Kaybettim ümitlerimi.
Haksızlıklara;
Yine tek başıma yürüdüm.

Gönlüne bir durak gecikmiştim.
Gül’e dokunduğumda,
Ya yapraklarını döktü
Yada dikenleri battı.
Ay ışığında,
Siyah gömleğimle;
Hep tek başıma yürüdüm.

Hayat çok acımasızdı.
Fırtına açık denizlerde yakalamıştı.
Birer birer aldı sevdiklerimi.
İnandığım düşlere;
Yine tek başıma yürüdüm.

Neden ağlardı gökyüzü?
Gökkuşağını beklerken
Yağmur, sırılsıklam ıslatmadan gelmezdi
Dünyanın renklerine;
Hep tek başıma yürüdüm.

Tebessüm ettim
Boşa geçen yıllarıma.
Her güçlüğü omuzladım da,
Bir senin yokluğuna dayanamadım.
Yüreğimin istediği yere
Gidemezdim.
Gidebilmek için,
Yine tek başıma yürüdüm.

Biliyorum;
Geçmişteki anılarımda boğulacağım bir gün.
Yada bir sünger çekip
Önüme bakıp,
Alın terimle
Yine tek başıma yürüyeceğim,

Diyorum ama,
Hayat çok kısa.
Gülümseyip önüme bakacağım.