Umutsuz Veda

Bir gölge gibi düştün ömrüme,
Sessiz ve derinden, çaresizce.
Yasaklı meyve gibi, uzaktın hep bana,
Yine de kalbim koştu ardından yana yana.
Ne birleşen eller, ne kesişen yollar,
Aşkın en acı hali, içimde kanayan yaralar.
Bir umut kırıntısı bekledim durmadan,
Ama sen hep başkasının baharında açan bir fidandın.
Gözlerin bir bilinmez derya, ben kıyısında kayıp,
Sözlerin bir fısıltı, ruhumda yankılanan bir garip.
Biliyorum, imkansız bu sevda, bir serap gibi,
Ama yine de vazgeçmiyor bu inatçı kalp seni sevmekten.
Bir gün diner mi bu içimdeki fırtına,
Solar mı kalbimdeki bu umutsuz fidan?
Bilmiyorum... Belki zaman bir merhem olur yarama,
Belki de bu sevda, ömür boyu sürecek bir yara.
Ama bil ki, en imkansızında bile sevdim seni,
Yasaklı bahçemin en güzel çiçeği gibi.
Veda ediyorum şimdi bu umutsuz aşka,
Belki bir başka hayatta, kavuşuruz bambaşka.

Münire Çevik (Günferi)
11.05.2025