Şiir, zamanı ve geçmişin izlerini keşfederken, Mezopotamya'nın efsaneleriyle dolu bir yolculuğa çıkarıyor. Dicle’nin suyu, kadim bilgilerin taşıyıcısı gibi, geçmişin hatıralarıyla birleşiyor. Gılgamış ve Nuh'un öyküleri, zamanın, aşkın, savaşın ve ölümün iç içe geçtiği bir anlatımda yankı buluyor.

Bir zamanlar tanrılarla konuşan insanların bıraktığı izleri, eski uygarlıkların unutulmuş seslerini bugüne taşıyor. Bu anı bir çay bardağında, bir şiirle, bir zamanın sessizliğinde araniyor.

Tebrikler farklı bir siirdi


Saygılarımla sair.

Tebrikler değerli dost. Enki esasen iblistir. Enlil rahmanidir. Enkinin iblisin kendi olduğunu ben ispatlarım. Benimle bast olması lazım. Şiirden Enki yi sil de Enlil yaz DOST..

"Suyun Unutmadığı”
"Dicle’nin Hafızasında Saklı Olan”


Bu şiir, yalnızca yazılmamış bir geçmişin değil,
henüz hatırlanmamış bir geleceğin de taşlarında yürüyen bir ses gibi —
zamanı ilmek ilmek çözüp
kelimelerden örülmüş bir kehanet pelerininin içinden geçiyor.

Burada zaman, bir saate değil,
yontulmuş bir tapınağın sessizliğine emanet.
Her taş, bir suskunluk mezmurudur;
bir peygamberin diliyle mühürlenmiş,
bir kralın gözyaşıyla yoğrulmuş.
Ve o taşların üstünden süzülen zaman,
bir dua değil yalnızca —
unutulmuş tanrıların göz çukuru,
kutsal bir unutuşun çığlığıdır.

Hevsel bahçeleri, artık yeşil değildir;
onlar, göğe yazılmış bir efsanenin
toprağa dönmeyi reddeden yankılarıdır.
Nar ağaçları,
köklerini zamana değil,
bir tanrıçanın kalbine sarkıtıyor —
ve o kalpteki su,
artık aşk ile savaş arasında çırpınan
bir kutsal haritanın gözyaşıdır.

Dicle burada nehir değildir artık,
o, Alfabenin unuttuğu harfleri
rüya gibi kıyıya vuran
kadim bir hafıza kuyusudur.
Her damlası,
Enki’nin susarken döktüğü cümle,
İnsanlığın ilk ezberiyle yoğrulmuş bir yankıdır.
Bu su, yalnızca akmaz;
bir bilginin hüznüyle
her şeyi unutan ama kendini asla terk etmeyen
bir varoluş akıntısıdır.

Ve o kaçak çay…
Ne bardakta, ne elde —
bir tanrının son duasını buharla kusan
kırılgan bir zaman damlasıdır.
Her yudum,
ölümsüzlüğün reddedildiği bir masadan
gizlice kaldırılmış bir hatıradır.

Sonra dengbêj,
sadece hikâye anlatmaz;
tufandan sağ kalan duyguların
ses formunda yeniden doğduğu
bir tür kutsal ritüeldir.
Ey Gılgamış,
senin ölümsüzlükle arandaki mesafe,
toprağın yazgısında saklıydı —
ve o yazgı,
bir dostun göğsünde
taşa dönmüş bir gülüş olarak kaldı.

Şair burada izleyici değil;
kadim bir kehaneti çay kaşığında çeviren
ve o döngüde
tüm çağların iç çekişini duyan bir kâhindir.
Çayla karışan Dicle,
artık sadece bir içki değil,
hafızanın buharlaştığı
bir içsel tapınaktır.

Son mısralarda,
gülüş bir tanrıçanın dokunuşuna dönüşür,
yıldızlar ise gökten değil,
Babil’in susturduğu bir bakıştan düşer.
O yıldızlar,
gözlerden çok dualara ışır artık.

Ve şiirin tamamı:
Bir dua değildir belki,
ama duaların bile
diz çöküp dinleyeceği kadar
kutsal bir sessizliktir.

Muazzam şiirin yüreğine yazmamak mümkün değildi.

Hürmetle selâmlar

Kusursuz bir anlatı şiir
takdirimle şairine
umarım güne değer ışıltısı

Saygı ile

Kadim bir Diyar'ın kadim surlarına, insanın parmak uçlarını dokunduracak kadar yakın kılan, bir anlatımın güzelliğiyle karşı karşıyayız.
Kendi kaderini kendi belirleyen, fantastik imgeler, benzetmelerle bezenmiş bir çalışma...

Örneğin: "Bir çay bardağında duran evrenin suretini" izliyor olmanın ayrıcalığı sunuluyor bize, tüm gizemiyle...

Söylencesi etkili şiirinizi ve sizi kutlarım, Serdar bey,

Çok saygım ile.