Çocukken düğünlük giydirildin sen,
Oyuncak değil, beşik verdiler eline.
Bir çiçek açmadan, kış düştü erken,
Köyün kucağında büyüdün sessizce.

Annem, çileyle yoğrulmuş ekmeğim,
Yetim kaldın, ama hep ana oldun.
Yoksulluğun içinde serdim yüreğim,
Sen gülmedin, ama hep beni güldürdün.

Bir yanım sızlasa koşarsın hemen,
Yavrum diyerek öpersin, okşarsın.
Gözlerinde yorgun, gizli bir hüzün,
Ama gülümseyip başımı okşarsın.

Çocukken çocukluğunu çoktan unuttun,
O tülbentli başında gençlik durur.
Hangi dağ, hangi dert yormaz seni?
Sen varsın ya, dünya bana huzur.

Anneler gününde ne çiçek yeter,
Ne söz anlatır emeğini, ahını.
Senin kalbin kadar kutsal bir yer
Yoktur dünyada, senin adın: ANA.

Düştüğümde ilk sen koşarsın,
Gözümden yaş aksa, yüreğin sızlar.
Bir tebessümümle dünyan aydınlanır,
Senin kalbin, sevgiyle parlar.

Sıcacık kucağın güvenli bir yuva,
Sözlerin şifadır her yarama.
Sen susunca bile kalbin konuşur,
Her halin huzur, her sözün dua.

Sensiz bir dünya eksik kalır,
Senin varlığın cana can katar.
Gözlerin umutla dolup taşar,
Bir bakışın içimi ısıtar.

Hakkın ödenmez, sevgin sonsuz,
Gönlümde yerin en kıymetli, en huzur dolu.
Her gün değil, her an seni anıyorum,
Anneler Günün kutlu olsun, biricik annem, canımın yolu.

Berlin .Mayıs. 2025
Pevruzi Hasan