..........

bir umutluk mesafe kalmış gülüşüne
bir adım atsam düşeceğim
bir dua etsem yücelecek her şey belki
çünkü hayat tam da bu çizgide
ölümle dirimin,
vicdanla gafletin arasında salınan bir terazide duruyor
tutan yok

kaldırımlar utangaç artık
utanmak diye bir şey vardı bir zamanlar
göz göze gelince başını eğen kalpler
bir çiçeği ezerken özür dileyen çocuklar
anasına ses yükselttiğinde
gece boyu ağlayan oğullar vardı
vardı da şimdi nereye saklandı bu yitik utanç?

bir sofra kuruyorum içime
her tabağa biraz vicdan koyuyorum
biraz merhamet, biraz da gözyaşı
ama doymuyor insan
çünkü tok karna başkasının açlığına bakamıyor artık
utanmak açlıktan beter bir duyguydu oysa
gömleğin en iç cebinde taşınırdı
şimdi etiketlere basıyorlar yerine

kadınlar ölüyor sevgili
her gün her saat
birinin boğazında kırılıyor dünya
bir diğerinin yastığı kana bulanıyor
biz hâlâ “acıya alışmak” denen illetle boğaz boğazayız
ve hâlâ gözümüzü kırpmadan izliyoruz haberi
sonra kanal değiştiriyoruz, utanç değiştirmiyoruz

çocuklar ölüyor sevgili
yaşarken gömülüyor çoğu
bir mendil uzatıyorlar kırmızı ışıkta
elleri buz, gözleri dilsiz
sorsan kimsenin çocuğu değil onlar
ama ben her birinde kendi çocukluğumu görüyorum
salıncağın boş kaldığı günleri,
süt kokulu ellerimizi
ve içimizdeki utanmayı

şubat kadar soğuk gecelerde
ekmek kuyruğunda titreşen bir baba sesi
sabaha kadar yoklukla kavga eden bir annenin fısıltısı
ve çocukların içinde saklı kalan oyunlar
hepsi bir umutluk mesafede duruyor
bir ülkenin vicdan haritası çiziliyor gözyaşlarımızla
ama kalemler kuru, mürekkep yalan

ah sevgili,
gülüşüne yolculuk uzun
ama yürünebilir
bir şiir kadar cesur,
bir çocuğun gözyaşı kadar haklı yürürsek

yeter ki utanmayı yeniden öğrenelim
birinin canı yanarken
diğerinin kahkaha atmasının utancını
bir annenin çığlığına kulak tıkamanın suçunu
bir gülüşe sırt çevirmenin vebalini

şimdi
bana gülüşüne giden o yolculuk ayarla çocuk
çantama vicdanımı koydum
kalbime şiir, dilime dua
azığım umuttur
yolum sensin.

Peri Feride ÖZBİLGE

04. 05. 2025