Taş duvarlar arasında sıkışmış bir nefesim,
Gökyüzü her solukta daralıyor.
Karanlık omuzlarıma çökmüş,
İçime bile sığamıyorum artık.

Rüzgâr yabancı, sokaklarda kaybolmuş ezgi,
Umutlar eriyor bir çocuğun avucunda,
Anılar savruluyor zamanın akışında,
Kalbimde soluk bir iz bırakıyor.

Adımlarımda haritalardan siliniyorum,
Önümde sınırlar, duvarlar yükseliyor.
Ne ileri, ne geri; yollar tükenmiş,
İzler kaybolmuş.

Hangi limanda unuttum kendimi?
Kalbimde dalgalar, karaya vurmuş hisler.
Bu boşluk beni sensiz bırakırken,
Soruyorum: Sen bensiz kalabilir misin?

Zaman durmuş, ben bir köşede bekliyorum.
Hayaller soğumuş, umutlar donmuş.
Duvarlarda eskimiş hatıralar,
Saat hep aynı çaresizliği gösteriyor.

Belki baharın eşiğindeyiz,
Ne içeri girebiliyoruz, ne dışarıda kalabiliyoruz.
Girsek kaybolacağız,
Girmezsek zaten kaybolduk.

Turgay Kurtuluş