Bugün günlerden sessizlik,
Yer sessiz, gök sessiz,
Ölüler nefessiz ve sessiz...
Bir ben yaşıyorum sanki, ay sessiz, güneş sessiz,
Zaman bile yürümüyor, saatler utangaç, tik-taklar sessiz.
Neden rengi kaybolmuş baharın...
Kaç mevsim geçti tadı yok üstüme yağan karın...
Bugün kar sessiz, yağmur sessiz, hava sessiz...
Ve içimde bir çocuk...
Üşüyor minik bedeni, kıvırcık saçları terlerken sokakta...
Bugün salıncakla kaydırak küs,
Tahterevalli kir pas içinde kalmış, park sessiz, bahçe sessiz...
Sokak sessiz, saklambaç sessiz, körebe sessiz...
Ağzı var tüm çocukların görüyorum,
Ama dili sessiz, sözü sessiz harflerin, oyunların...
Bugün son otobüs te geldi durağına yaşamın...
İnmedi beklenen yolcular..
Kelimeler gecikti, cümleler unuttu buluşmamızı...
Yokluyorum ansızın kalbimi, kalbim sessiz...
Şu üzerime de bakın, toz toprak çocukluğum gibi...
Annem kızmadan saklanarak girsem eve,
Sokağı gören pencere boş kalmış...
Ev sessiz, üşümüş soba sessiz...
Neyse toz toprak ta yakışır bana,
Nasılsa yakışmıştı yıllarca masum çocukluğuma...
Ama çocukluğumu çoktan büyüttüm,
Ellerimi çırpsam duyar mı sesimi annem...
İçimde bir umut canlandı birden,
Tutup ellerimden mısır tarlalarına götürür mü babam beni yeniden...
Ama yok, annem sessiz, babam sessiz, çırptığım eller sessiz...
Bana ne oldu ki uzanmıyor ellerim boşluğa...
Üzerime saçılan toprak üşümüş,*
Ah annem yine unutmamışsın beni,
Sarmışsın bedenimi bembeyaz örtülere...oğlum üşümesin diye...
Örtü sessiz, ben sessiz, ölüm sessiz... (29.04.2025 / 10.30)