28/04/25

Karanlığın İlahisi...




Alaca akşamın koynunda, ölümün nefesi ile yoğrulmuş sisler içinde,

Bir gemi süzülür intihar etmiş tanrıların mezarlığından.

Yelkenleri gecenin kayıp çocuklarının son nefesleriyle dolu,

Güvertede Ölüm Meleği, parmaklarıyla zamanın çürümüş mabedine kazır:


"Artık hiçbir şey yaşamayacak..."



Rıhtımda ölümün provasını yapan silüetler,

Gözleri donmuş bir gölün dibindeki taşlar kadar boş.

Ah! Bilmezler ki gidenler,

Cehennemin bile kabul etmediği bir sırrı taşır sırtlarında…


Sevenler? Onlar zaten solmuş yansımalar,

Ruhlarını kaybetmiş aynalar.

Kahkahaları bir tabutun son çivisinin sesi,

Bakışları buz kaplı bir denizin derinliği…



Gidenler mi?

Onlar ebediyetin dilencileri,

Hiçliğin midesinde eriyen buzul heykelleri…


Ve o gemi karanlığın sessiz celladı.

Sisler içinde bir vedanın bıçak gibi saplanışıyla kaybolurken,

Bir kuzgun kanını son damlasına kadar içmişçesine haykırır:

"Dönüş yok... Hiçbir zaman..."


Ve nihayet...

Geminin gölgesi sonsuzluğun rahmine düşer,

Usulca erir...


Hiçliğin dilsiz karanlığında,

Bir daha doğmamak,

Bir daha ölmemek,

Sadece

Var olmamak üzere...