Birilerini can bilir, hep kol kanat gerersin
Canımsın der, ağzındaki lokmanı veririsin
Olur ya bir gün istediği olmaz, veremezsin
O gün tekmeyi yer, ne olduğunu bilemezsin.

Herkese yedirirsen, hep sırtına bindirirsen,
Ağasın, paşasın dersen, sen iyisin diyen çok…
Ama yedirmez, içirmez, sırtına bindirmezsen,
Seni arayan soran olmaz, senden kötüsü yok!

Bütün saflığınla çıkarsız dostluklar ararsın,
Lakin sen o dostlukları bir türlü bulamazsın!
Bir gün elin özeğinde, ağzın açık kalırsın!
Çok bir dostlukların sahte olduğunu anlarsın!

Sahi, ne oldu bunca güzel değerlerimize?
İnsanlık gitti de şeytan mı girdi özümüze?
Bir çıkarı, menfaati olmayan hiçbir kimse
Ne haldesin deyip de bakmaz oldu yüzümüze.

Dostlarım, demek ki yalancıymış şakıyan diller!
Hep sahteymiş haktır, hukuktur, vicdandır demeler!
Demek ki unutulmuş mizan, hesap günü mahşer…
Demek ki çıkar için dönüyormuş tüm dümenler!

Ey Yükselim, boş ver artık, sen onlara aldırma!
Ekmeğini sahte dostların aşına bandırma!
Eksik olsun onların dostluğu da, duası da!
Gerçek dostlar dursun musallada son namazıma!

26 Nisan 2025 / Mustafa YÜKSEL