5
Yorum
24
Beğeni
5,0
Puan
259
Okunma
Feryâd
Kökünden devriliyor, ecdâdımın bucağı,
Yanar mâtemle şimdi, evimizin ocâğı.
Ne nâmus kaldı elde, ne ahlâk ne de hayâ,
Köle olmuş cemiyet, özgür teb’âdır guyâ.
Firâkın perdesinde durur aşkın hevesi,
Esmekte göğsümüzde, o mübârek nefesi.
Sürünmekte mezarda, bu dâvada şehîdim,
Ne hakka şahidim ben, ne de adl-e şahidim.
Açılıp saçılmıştır, şimdi yelkenler fora,
Kimi sarhoş sokakta, kimisi alabora.
Zebânîler hükmeder, bizim öz cemiyyete,
Yıkıldı her bir ocak, düştü hep kemmiyyete.
Ufuklar pas tutarken, her gece bu kabustan,
Ne vicdan kalmış bizde, ne îman ne de irfan.
Bu Cihânın bahrinde, gemiler devrilirdi,
Gemiyle batan ümmet, kalbiyle evrilirdi.
Ne yazık çarşı pazar, fitne-i fücur doldu,
Bir ümmet ki sâdece, mâzide kalıp soldu.
..andelip...
5.0
100% (7)
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
