0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
130
Okunma
Sen bir film değildin, Gazze...
Ama bu kadar izleyenin olmamalıydı.
Perdeler kalktı, sahne sen oldun,
Sustuk… sadece baktık.
Ve sustukça büyüdü karanlık.
Her ekran açıldığında sen vardın,
Düşen binalar,
Ağlayan çocuklar,
Toprağa sarılmış bir baba…
Ama biz sadece izledik,
Bir fragman kadar kısa sürdü acın,
Bizim hafızamızda.
Sen bir senaryo değildin Gazze,
Gerçekti her bomba,
Her çığlık,
Her göğe bakan çaresiz göz.
Ama izleyen çoktu,
Dokunan az.
Ne alkış vardı sonunda,
Ne kapanış müziği.
Sadece toz, duman,
Ve adı konmamış ölümler.
Sen bir film değildin Gazze…
Ama biz, koltuklarımıza gömülüp
Sessizce ağlayan bir vicdana dönüştük.
Kapanmadı o perde,
Çünkü hala oynuyor acın,
Canlı ve çaresiz…
Ve biz hâlâ seyrediyoruz.
Bir film gibi,
Bir rüya gibi,
Ama en çok da
Bir utanç gibi.
10.10.24
