........

Kırmızıydı ilk toprağım,
kanımla sulandı sabah.
Çocuklarımın gözlerinde
yıkılmış bir vatan geziniyordu.
Savaşın adı vardı,
ama hiç kimse sesini duymadı.
Barut kokusu,
yakılan evlerin isinden
bir ömürlük karanlık ördü gökyüzüne.

Bir zamanlar yeşildi toprağım,
ekin tarlalarında başak başak umut vardı.
Gönüller sımsıcaktı,
anneler kızlarını kına gibi öperdi.
Şimdi her şey kurudu,
gök bile sustu;
ve avuçlarımızda
sadece açlık kaldı.
Ne ekim var ne biçim,
ne de yeşerecek bir yarın umudu.

Her sabah,
gözlerinde dünya yarısı eksik
çocuklarıma bakıyorum.
Gülüşlerinde,
yitik bir evin duvar diplerinde
solmuş güller var.
Çığlıklarıysa,
kanla yıkanmış oyuncakların sesi gibi
içime düşüyor.
Fakat ne savaş bitti,
ne vatan uyandı uykusundan…

Vatan,
bir zamanlar kollarımda
ninni gibi soluklanırdı.
Şimdi toprağımda kan fışkırıyor.
Yollarım,
şehitlerin ayak izleriyle mühürlü.
Ama kimse sormuyor artık:
“Kaç anne ağladı bu gecede?”
Şehirlerim,
sadece enkaz;
ve evlerimin yerinde
küllerle konuşan rüzgâr var.

Bir zamanlar bana sordular:
“Kadın, nasıl dayanırsın?”
Ben dedim ki:
“Benim içimde bir arzu var…
çocuklarım, halkım, vatanım…
hepsi her adımda yaşar.”
Ama şimdi,
her adım bir kayıp,
her bakış bir suskunluk.
Bedenim,
yokluğun susuzluğuyla kavruluyor.

İçimde bir zamanlar
gülüş vardı,
bir damla sevinç vardı.
Gözlerimden fışkırırdı,
bir çocuğun yüreği gibi berrak.
Şimdi,
sadece boğuk bir uğultu.
Beni yakan,
yitip giden halkımın
son fısıltısı.
Toprak yuttu onları da…

Ama bir şeyi unuttular…
Her kaybın, her yangının
tam ortasında
bir kadının sesi kaldı.
O ses,
toprağın her karışında yankılanır.
Kanla yazılmış her hatırada,
bir kadın nefesi yaşar.
Evet, ben hâlâ buradayım,
evet, halkım hâlâ yaşıyor.
Ve savaş bittiğinde
geriye kalan tek şey
bizim inancımız olacak.

Peri Feride ÖZBİLGE
32.04.2025